TADEUSZ MARKIEWICZ — SYLWETKA BADACZA I JEGO ZNACZENIE W BADANIACH NAD NEUROMYELITIS OPTICA

Tadeusz Markiewicz był neurologiem i neuropatologiem związanym z poznańską, a w ostatnim okresie życia — ze szczecińską kliniką neurologii. Dzięki doświadczeniu zdobytemu w Hirnpathologisches Institut der Deutschen Forschungsanstalt für Psychiatrie w Monachium, pod kierunkiem Walthera Spielmeyera i Wilibalda Scholza, prowadził własne badania neuropatologiczne poświęcone zmianom popromiennym w mózgu, zwyrodnieniu koloidowemu i zwyrodnieniu koloidowemu naczyń mózgowia. Jednakże szczególne znaczenie, w świetle współczesnych danych klinicznych i neuropatologicznych, mają jego badania nad zapaleniem nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (neuromyelitis optica — NMO). Od czasu opisania NMO przez Devica w końcu XIX w. toczyła się dyskusja nad jego zakwalifikowaniem do jednostek lub zespołów objawowych. W 1936 r. na podstawie szczegółowej analizy kliniczno-neuropatologicznej Tadeusz Markiewicz odróżnił postacie zapalenia nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego będące jednostką nozologiczną (obecnie NMO) od zespołu objawowego (obecnie NMO spectrum). Dokonania Tadeusza Markiewicza, przedwcześnie zmarłego poznańskiego neurologa i neuropatologa, wpisują się w historię rozwoju koncepcji dotyczących patofizjologii neuromyelitis optica jako jednego z najbardziej znamienitych badaczy układu nerwowego.