Chłoniak wewnątrznaczyniowy — „wielki mistyfikator”. Wyzwanie diagnostyczne

Chłoniak wewnątrznaczyniowy to wyjątkowo rzadki typ chłoniaka charakteryzujący się niespecyficznością i zdolnością do naśladowania innych schorzeń, co sprawia trudności w diagnozowaniu. Rokowanie w przypadku tego schorzenia jest niekorzystne. Histopatologicznie manifestuje się jako pozawęzłowa postać rozlanego chłoniaka, pochodzącego z dużych limfocytów B. Co ciekawe, komórki chłoniaka lokalizują się jedynie w świetle drobnych naczyń — głównie w obrębie naczyń mózgu i skóry, nie rozprzestrzeniając się na sąsiednie tkanki. Jest to spowodowane specyficznymi uwarunkowaniami molekularnymi tych komórek. Ze względu na brak charakterystycznych objawów, zarówno klinicznych, jak i radiologicznych postawienie prawidłowej diagnozy jest wyzwaniem — często prowadzi do błędów lub opóźnień w jej ustaleniu. Z punktu widzenia neurologicznego objawy mogą dotyczyć zarówno części ośrodkowej, jak i obwodowej układu nerwowego oraz manifestować się w różnoraki i niespecyficzny sposób, na przykład w postaci napadów padaczkowych, mielopatii, radikulopatii, neuropatii, encefalopatii, zaburzeń świadomości, zaburzeń neuropsychiatrycznych, poznawczych, bólów i zawrotów głowy, a także przebiegać skąpoobjawowo, z wyraźną dysproporcją między obrazem klinicznym i radiologicznym. W praktyce klinicznej oznacza to konieczność dokładnej analizy przypadków o niejasnych objawach, aby nie przeoczyć tego rzadkiego, ale poważnego schorzenia.

Zapraszamy do zapoznania się z artykułem na łamach Polskiego Przeglądu Neurologicznego