Lewozymendan w leczeniu stwardnienia zanikowego bocznego — wyniki badania 3 fazy

Lewozymendan (Simdax®, Orion) jest lekiem dożylnym zarejestrowanym do krótkotrwałego leczenie ostrych stanów niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca w przypadkach, gdy standardowa terapia nie jest wystarczająco skuteczna oraz gdy za odpowiednie uważa się zastosowanie leków o działaniu inotropowym dodatnim. Lewozymendan zwiększa wrażliwość białek kurczliwych na wapń, wiążąc się z troponiną C mięśnia sercowego w sposób zależny od wapnia, wpływa również na włókna mięśni szkieletowych i stwierdzono, że u osób zdrowych lek poprawiał skuteczność i funkcję skurczową przepony. Wysunięto hipotezę, że wzmocnienie skurczu pozostających mięśni szkieletowych u chorych na stwardnienie zanikowe boczne (SLA) może poprawić ich funkcjonowanie. W październikowym numerze The Lancet Neurology opublikowano wyniki badania REFALS (randomizowane badanie 3 fazy), które zostało przeprowadzone w 99 ośrodkach w 14 krajach (w Australii, Europie i Ameryce Północnej). Badaniem objęto dużą kohortę pacjentów ze SLA, którzy otrzymywali doustnie lewozymendan (n = 329) lub placebo (n = 167) przez okres 48 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana pojemności życiowej mierzonej w manewrze wolnym (SVC, slow vital capacity) na plecach oceniana po 12 tygodniach od punktu wyjścia: szacowana różnica wyniosła 0,26%, 95% CI 2,03 do 2,55, p = 0,83), co wskazuje na brak efektu działania lewozymendanu. Kluczowym drugorzędowym punktem końcowym była połączona ocena funkcji i przeżycia (CAFS), obejmująca zmodyfikowaną skalę oceny funkcjonalnej SLA (ALSFRS-R), którą oceniano po 48 tygodniach. Tu również nie wykazano korzyści ze stosowania badanego leku (zmiana średnich najmniejsze kwadratów w stosunku do wartości wyjściowej 10,69, 95% CI: 5,74–37,12).

Niestety, oznacza to, że lewozymendan dołączył do wielu innych cząsteczek, które są nieskuteczne w leczeniu pacjentów z SLA.

Źródło: Carvalho M de, Swash M. Levosimendan for amyotrophic lateral sclerosis. Lancet Neurol 2021; 20: 775–7.