Leczenie wewnątrznaczyniowe udaru mózgu w przebiegu niedrożności tętnicy podstawnej

Niedrożność tętnicy podstawnej stanowi przyczynę około 10% udarów niedokrwiennych mózgu spowodowanych niedrożnością/zwężeniem dużego naczynia wewnątrzczaszkowego i związana jest z wysokim ryzykiem śmierci i niepełnosprawności. Skuteczność trombektomii mechanicznej (TM) w tej grupie pacjentów nie była jednak przedmiotem rygorystycznych badań, zaś dowody na skuteczność leczenia TM udaru niedokrwiennego mózgu spowodowanego niedrożnością dużego naczynia wewnątrzczaszkowego opierają się na wynikach badań obejmujących głównie pacjentów z udarami w zakresie krążenia przedniego.

W celu zbadania skuteczności leczenia TM udaru mózgu spowodowanego niedrożnością tętnicy podstawnej badacze przeprowadzili wieloośrodkowe międzynarodowe badanie metodą podwójnie ślepej próby z zaślepieniem wyniku leczenia. Efekty leczenia oceniano w sześciostopniowej zmodyfikowanej skali Rankina, w której najkorzystniejszy efekt to 0, czyli pacjent bez objawów neurologicznych, a 6 – najgorszy, czyli śmierć. W omawianym badaniu dobry efekt leczenia zdefiniowano jako 0–3 w tej skali. W badaniu wzięło udział 300 pacjentów, których w ciągu 6 godzin od oszacowanego momentu wystąpienia udaru spowodowanego zamknięciem tętnicy podstawnej zakwalifikowano do jednej z dwóch grup: leczonej trombektomią mechaniczną (154 pacjentów) lub leczonej terapią standardową (146 pacjentów). W grupie leczonej TM trombolizę przeprowadzono u 78,6% przypadków, zaś w grupie leczonej standardowo – u 79,5%. Leczenie wewnątrznaczyniowe rozpoczęto po medianie czasu wynoszącej 4,4 godziny. Korzystny efekt leczenia (zdefiniowany jak wyżej) osiągnięto u 68 spośród 154 leczonych TM (44,2%) i u 55 pacjentów (37,7%) leczonych terapią standardową – różnica nieznamienna statystycznie (iloraz ryzyka: 1,18; 95% CI 0,92 do 1,50). Objawowe krwawienie wewnątrzczaszkowe wystąpiło u 4,5% pacjentów leczonych TM i u 0,7% pacjentów leczonych farmakologicznie (iloraz ryzyka: 6.9; 95% CI, 0,9–53,0). Śmiertelność po 90 dniach wyniosła odpowiednio: 38,3% i 43,2% (iloraz ryzyka: 0,87; 95% CI, 0,68 do 1,12).

Autorzy podsumowują, że w grupie pacjentów z udarem mózgu spowodowanym niedrożnością tętnicy podstawnej leczenie wewnątrznaczyniowe i leczenie zachowawcze (farmakologiczne) nie różniły się istotnie pod względem korzystnego wyniku funkcjonalnego, ale, jak wynika z szerokiego przedziału ufności dla głównego punktu końcowego, wyniki tego badania nie wykluczają znacznej korzyści z leczenia wewnątrznaczyniowego. Potrzebne są szersze badania, aby określić skuteczność i bezpieczeństwo terapii wewnątrznaczyniowej niedrożności tętnicy podstawnej.

Źródło: Rosebraugh M., Voight E.A. i wsp. Foslevodopa/Foscarbidopa: A New Subcutaneous Treatment for Parkinson’s Disease. Ann. Neurol. 2021; 90: 52–61, https://doi.org/10.1002/ana.26073.